ផ្កាស្រពោន - ភាគទី ៩
សៀមរាបជាកូនក្រុងមួយ ស្អាតញញឹម លំអរដោយថ្នល់ដែលមានរុក្ខជាតិចោលម្លប់ទៅលើត្រឈឹងត្រឈៃ និងដោយកូនស្ទឹងតូចមួយ ដែលមានទឹកថ្លាហ្វង់ ហូរមកបង្វិលរហាត់ធ្វើឱ្យលឺសំឡេងថ្ងូរយ៉ាងស្រងេះស្រងោច។ អ្នកដំណើរណាក៏តែងប្រតិព័ទ្ធស្រលាញ់ទីប្រជុំជននេះ។ នៅសាយណ្ហកាល រថយន្តបើកចូលក្នុងក្រុងសៀមរាប ហើយទៅឈប់ចតនៅត្រង់ផ្សារវិល។ អ្នកដំណើរទាំងពួងក៏ប្រញិបប្រញាប់ចុះពីលើឡាន ម្នីម្នារកអីវ៉ាន់រៀងខ្លួន។ យាយនួនគាត់ឈរនៅចិញ្ចើមថ្នល់ ហើយរំពៃរកមើលឆ្វេងស្ដាំ។ ខណៈនោះ មានបុរសម្នាក់ ជាកណ្ដាលមនុស្សពាក់អាវទេសឯកស ស្លៀកខោឡាញ់ខ្មៅ ដើរចូលមកជិតគាត់ហើយលើកដាំសំពះ៖ - ខ្ញុំជំរាបសួចែ។ យាយនួនគាត់ដាក់ភ្នែកមកចំ៖ - ឱ! បេងជុនទេនេះ ឯងខំសំឡឹងរកមើល... - ចែ! ឯណាអីវ៉ាន់ចែខ្លះ? ខ្ញុំនឹងអាលឱ្យគេជញ្ជូនដាក់រ៉ឹម៉កទៅ - បេងជុនអើយ ខ្ញុំគ្មានអីទេព្រោះបន្ទាន់ណាស់ រកស្អីៗ គ្រាន់ជាបញ្ញើក៏មិនបានផង។ - ចាំផ្ញើធ្វើអីចែន៎ុះ តែអញ្ជើញមកលេងខ្ញុំ ក៏អរទៅហើយ។ - យីអាវី ឯងសំពះសួរមា។ កញ្ញានេះលឺហើយ ក៏លើកដៃសំពះ ជំរាបសួរទៅលោកបេងជុន។ លុះអ្នកធាក់រ៉ឺម៉ក បានជញ្ជូនវ៉ាលីសទាំងពីរដាក់ស្រេចបាច់ហើយ យាយនួន នាងវិធាវី ព្រមទាំងម៉ែផៃ នាំគ្នាឡើងជិះក្ន
