ផ្កាស្រពោន - ភាគទី ១២
ក្រោយដែលបានទទួលសំបុត្ររាយការណ៍ ពីមេឃុំកំពង់ព្រះ អធិប្បាយពីដំណើរចោរប្លន់អ្នកដើររនាម និងពីដំណើរអ្នកដើររនាមបានតស៊ូ ហើយកាប់ចោរពីរនាក់មក ក្រុមអយ្យិកាអមសាលាដំបូងបាត់ដំបង បានកោះហៅអ្នកដែលបានដើរព្រៃក្នុងគ្រានោះទាំងប៉ុន្មាន ដើម្បីយកមកស៊ើបសួរជាពន្លឺ។ នៅល្ងាចដែលបានឲ្យការ ចំពោះមុខលោកព្រះរាជអជ្ញារួចហើយ ប៊ុន-ធឿន មានអផ្សុកក្នុងចិត្តពេក ក៏ជិះរ៉ឺម៉កឆ្លងស្ពានដែកបកត្រើយខាងកើត។ លុះមកដល់មុខវត្តកណ្ដាលបានលឺសូរភ្លេងទាមមីង និងឃើញទង់ក្រពើធ្វើពីទេសឯកដោតឲ្យយោលតាមខ្យល់ ប៊ុនធឿន ក៏កើតស្រយង់ចំឡែកក្នុងបេះដូង។ នៅក្រុងបាត់ដំបង គេនិយមដំកល់សពនីមួយៗនៅលើគ្រឿងតាំងព្រមទាំងគ្រឿងសក្ការបូជា បាន៣ថ្ងៃ ៥ថ្ងៃ ៧ថ្ងៃ តាមថ្នាក់ធនធាននៃគ្រួសារ ទើបគេរំលាយជាការស្រេច។ ប៊ុនធឿន នឹកឆ្ងល់ក៏ជញ្ជឹងតែក្នុងចិត្តថា អ្នកណាស្លាប់ហ្ន៎ បានជាធ្វើឲ្យខ្ញុំថប់ព្រួយក្នុងទ្រូងដូច្នេះ? ដើម្បីជំរះអោយអស់ពិភាល់ ប៊ុនធឿន ក៏ដើរទាំងក្រៀមក្រំចូលទៅក្នុងទីអារាមតាមផ្លូវក្រាលឥដ្ឋក្រហម ដែលបោសស្អាតរលីង ឆ្ពោះត្រង់ទៅមេរុដែលមានទេសឯកទំលាក់រំសាយពីពិដានមកព័ទ្ធជុំវិញជាមរណសញ្ញា។ នៅបាត់ដំបង គេរាប់អានតាំងរូបថតជនដែលទទួលមរណភាពមួយសន្លឹក ត្រង់មុខក្ដារមឈូស។ ប៊ុនធឿន កាលបើចូលដល់មេរុនោះហើយ ក៏
