ផ្កាស្រពោន - ភាគទី ៦

បួន ដប់ថ្ងៃ ក្រោយពីពេលដែលយាយនួន គាត់ទៅជួបនឹងយាយចាន់មកនោះ គេឃើញមានការរវល់ចម្លែកនៅផ្ទះមាតានាងវិធាវី។

ស្ត្រីនេះ តាំងក្រោកពី​ព្រឹកឡើងក៏ដេញឲ្យយាយផៃបោសសំបុកពីងពាង​ ដែលត្រដាង​សន្ធឹងជាសំណាញ់ ឬជាអន្ទាក់សម្រាប់ចាប់សត្វល្អិត តាមជញ្ជាំង និងតាមគ្រឿងដំបូល ព្រមទាំងបង្គាប់ឲ្យជូតលាងក្ដារកម្រាលឲ្យរលោងយង់។ ឯនាងវិធាវី នាងត្រូវវេនដុស​ខាត់គ្រឿងប្រាក់ស្លាបារី ជូតប៉ាន់តែ និងពែង ហើយមើលថែថួនកុំឲ្យរបស់ទាំងនោះខ្វះវត្ថុអ្វីឡើយ គឺរកកំបោរច្រក បំពេញអក រកស្លាជ្វា ស្លាចំណិត ម្លូយ៉ាងស្រស់ៗមកបម្រុងហិប ហើយដាំ​ទឹកក្ដៅ​បញ្ចាំលើជើងច្រាន ដើម្បីទុកឆុងតែឲ្យទាន់តម្រូវការ។

យុវតីនេះគិតឆ្ងល់មមៃក្នុងចិត្តថា៖ ម៉ែអញ គាត់រៀបចំទទួលនរណាអេះ។ ចម្លែកណាស់!
យាយនួនគាត់រើសយកព្រំថ្មី ដែលតែងប្រើក្នុងឱកាសជាឧឡារិកម្ដងៗ​មកក្រាលលើក្ដារ​រៀបប្រដាប់​ទទួលភ្ញៀវតាមនិយមប្រពៃណី។

មិនយូរប៉ុន្មាន គេក៏ឮសូររថយន្តមួយបើកមកឈប់នៅចំមុខផ្ទះ។ យាយនួនក៏មានចិត្ត​រីករាយសែន​សោមនស្ស។

បន្តិចក្រោយមក គេឃើញស្ត្រីពីរនាក់ មួយធាត់ស្អីចដូចត្បាល់ មួយស្គមកញ្ជ្រឹងដូចត្រីឆ្អើរ មួយស្លៀកខៀនបៃតង មួយស្លៀកខៀនស៊ីធួ ដៃលំអដោយកងពេជ្រ ជើងដោយស្បែក​បាទដាំឌិនភ្លឺរន្ទាល។ ស្ត្រីទាំងពីរនេះ ច្រានយាយចាន់ឲ្យដើរយោងមុខ ហើយក៏នាំគ្នាត្រាច់ពីក្រោយ ម្នាក់មានដំណើរអ៊‌ីកអ៊ាកដូចទាកាប៉ា ម្នាក់រយ៉េវរយ៉ាវដូចកុកចាំមុខរង្វះ។ លុះដល់ជិតហើយ យាយចាន់ក៏ស្រែកសួរចៅរ៉ៅទៅ៖

• នួនអើយ! ទៅណាហើយ? នាងថូ និងនាងធិនគេមកលេង។

យាយនួន ដែលឃ្លាំចាំតែភ្ញៀវនោះ ក៏ធ្វើជាភ្ញាក់ស្ទុះមកក្រៅ ហើយចរចាយ៉ាងរាក់ទាក់៖

• អញ្ជើញចាន់ អញ្ជើញនាង។ មកអញ្ជើញលើព្រំនេះមក។

ថាហើយ គាត់បែរទៅហៅម៉ៃផៃឲ្យយកទឹកក្ដៅមកចាក់តែ។ ចំណែកស្ត្រីធាត់ និងស្គម កាលបើបានដាក់ខ្លួនអង្គុយលើកម្រាលពិចិត្រនោះ ក៏លើកដៃសំពះ៖

• ជម្រាបសួរចែ!
• ថ្វាយព្រះនាង!

យាយនួនឆ្លើយដោយលើកដៃប្រណម្យសងវិញ។ យាយចាន់ដែលអង្គុយនៅដើមអាសន៍គេនោះ ចាប់និយាយ៖

• យីហ្ន៎ យប់មិញនេះ វារងាតិមធីតែម្ដងហើយ។ ដណ្ដប់ភួយពីរបីជាន់ហើយ នៅតែមិនបាត់។

ស្ត្រីធាត់ដែលឈ្មោះថូនោះ ឆ្លើយឡើង៖

• រងានៅផ្ទះគ្រាន់បើទេ។ កាលពីល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍មុននោះ ខ្ញុំបានជិះកាណូតទៅទារប្រាក់ពីចិនម្នាក់នៅឯបាក់ព្រា។ យប់នោះចំជារងា ហើយស្ទើរកកឈាមក្នុងខ្លួនតែម្ដង។

យាយនួនគាត់សួរ៖

• ចុះណៃស៊ត គេទៅណាទៅ បានជាគេបណ្ដោយឲ្យនាងពិបាកយ៉ាងនេះ?
• ចាស៎ចែ គេរវល់ទៅមើលកូនគូលីច្រូវស្រូវឯជណ្ដើរស្វា។

នាងថូដែលចង់ឆ្លៀតយកឱកាស ដើម្បីអួតពីកូនខ្លួន ក៏ប្រញាប់បន្ថែមសេចក្ដី៖

• ឯកូនខ្ញុំ អាណៃស៊តនោះ វាទៅត្រួតគេបាញ់ថ្មឯភ្នំសំពៅ ដែលគេវាយបំបែក ដឹកយកទៅចាក់ធ្វើផ្លូវរទេះភ្លើងទៅមង្គលបុរី។

ថាហើយ អ្នកនិយាយនេះ ក៏ទាញកន្ថោរមកស្ដោះទឹកមាត់ច្រោកៗ។
យាយនួនតបដោយតម្អូញ៖

• ថូ គេរវល់គ្រប់គ្នាតែម្ដង ប្រពន្ធដោយប្រពន្ធ ប្ដីដោយប្ដី កូនដោយកូន។ ឯខ្ញុំហើយ នៅតែផ្ទះ និងទៅសមាទានសីលប៉ុណ្ណោះ គ្មានបានរកអ្វីនឹងគេសោះ។
• ចែគិតទៅបរលោកចំជាល្អហើ។ តាមអីខ្ញុំមានកូនច្រើន បើមិនខំ ទៅបានអីចែកឲ្យវា។ ដូចចែនេះ ចំមហាសប្បាយហើយ ធ្វើតែទាន ហើយមានកូនតែមួយ មិនមានព្រួយអីច្រើន។ យីកូនចែធំប៉ុណ្ណាហើយ? ខ្ញុំមិនដែលឃើញសោះ។

យាយនួនគាត់ស្រែកហៅ៖

• អាវី អើយអាវី ទៅណាហើយ? មីងឯងគេចង់ស្គាល់ឯង?

នាងវិធាវី កាលដែលនាងឃើញភ្ញៀវចម្លែកឡើងផ្ទះ នាងក៏ចូលលាក់ខ្លួននៅក្នុងបន្ទប់។ លុះនាងឮមាត់ម្ដាយស្រែកហៅដូច្នោះ នាងក៏ស្ទុះមកទាំងក្រៀមក្រំ ចេញមកក្រៅ។ នាងខំទប់ កុំឲ្យក្ដីហ្មងសៅចោលស្រមោលទៅ លើភ័ក្ត្រនាងបាន។ ក្នុងគ្រានោះ នាងវិធាវីពាក់អាវទំនើប​ថ្មីពណ៌កុលាបខ្ចី លំអដោយជរស នៅសុរងក និងស្លៀកសម្លុយត្រួយចេក។ នាងដើរចេញមក មានទឹកមុខញញឹមស្ងួត។
នាងថូ និងនាងធិនជាប្អូន កាលបើឃើញរូបឆោមលោមពណ៌នាងវិធាវីស្រស់ប្រិមប្រិយដូច្នោះហើយ ក៏ចាប់ចិត្តស្រឡាញ់មហិមា។ នាងថូលាន់មាត់ថា៖

• យីក្មួយអញនេះ ល្អណាស់តើ? ឯងអាយុប៉ុន្មានហើយ?

នាងក្រមុំក៏លើកហត្ថសំពះហើយតប៖

• ខ្ញុំអាយុ១៧ឆ្នាំហើយ។
• អើ ក្មួយនេះនឹងធឹងណាស់តើ!

នាងវិធាវី កើតសេចក្ដីអៀន ក៏ងប់មុខចុះពុំចេញស្ដី។
យាយនួន គាត់ក៏និយាយឡើង៖

• នាងអញ្ជើញនៅពិសាបាយនឹងខ្ញុំនេះហើយ។
• ចាស៎ចែ កុំព្រួយ ខ្ញុំមានការបន្ទាន់បន្តិច។

ស្ត្រីម្ចាស់ផ្ទះ ឈ្វេងយល់ចិត្តនាងភ្ញៀវ ដែលប្រាថ្នានិយាយការកំបាំងពីមុខស្វាមីខ្លួននោះ ក៏ចរចាទៅកាន់បុត្រីគាត់៖

• អាវី ឯងទៅមើលកំផៃតើវាធ្វើអី? បណ្ដោយវាម្នាក់ឯងមិនបានទេ...។

លុះនាងវិធាវីចេញដើរផុតទៅ ទើបនាងថូបែរមុខសម្លឹងទៅយាយចាន់។ ស្រីនោះ ក៏និយាយខ្សឹបៗ៖

• នួន នាងថូនេះគេរកខ្ញុំជូនមកជាចាស់ជាទុំ ដើម្បីមកសុំចងស្ពានមេត្រីនឹងឯង។ គេចង់ដណ្ដឹងកូនឯង ឲ្យជាគូនឹងកូនច្បងគេ ឈ្មោះណៃស៊ត តើឯងនឹងថាដូចម្ដេច?

សម្ដីនេះ ធ្វើឲ្យទឹកជំនោរនៃសេចក្ដីត្រេកអរ ឡើងតឹងដល់បំពង់កយាយនួន។ គាត់ខំប្រឹងស្មារតីទប់កុំឲ្យភ្លាត់មាត់ថា៖ យកចុះ! យកចុះ! ហើយទើបគាត់មានវាចាដោយសម្រួល៖

• នាងថូ នាងចង់បានជាសាច់សាលោហិតនឹងខ្ញុំនេះ ជាការគាប់ប្រសើរណាស់ តែកូនខ្ញុំវាខ្ចី គំនិតមិនសូវដឹងកិច្ចការរាក់ជ្រៅនៅឡើយទេ។

នាងថូឆ្លើយ៖

• មិនមែនទេចែ។ ខ្ញុំស្គាល់មនុស្សណាស់។ កូនចែនេះ កិរិយាមារយាទក្រអូបប្រពៃណាស់។
• បើនាងថាដូច្នោះហើយ ខ្ញុំក៏មិនថាអីដែរ តែត្រូវនាងរកគេមើលលេខជតាកូននាងនិងកូនខ្ញុំ តើសមនឹងគ្នាឬទេ។ បើលេខឆ្លើយថាល្អ ទើបខ្ញុំដាច់ជាលើជូននាងបាន។

យាយនួន ដោយភ័យក្រែងនាងថូគេទៅរកហោរណាផ្សេងគន់គូរ ហើយនិងមានទំនាយពុំប្រកប នាំមកជាការជំទាស់ ដល់សេចក្តីគាប់ចិត្តរបស់គាត់នោះ គាត់ក៏រហ័សបន្លុយពាក្យទៅរកលោកគ្រូអានជាប្រញាប់៖

• នាង រឿងខាងមើលប្ដីប្រពន្ធ ខ្ញុំថានៅដែនបាត់ដំបងនេះ គ្មានអ្នកណាឆុតជាងលោកគ្រូអានវត្តពោធិ៍ក្នុងទេ។ បើលោកថាល្អហើយ មិនដែលប្រែទៅជាអភ័ព្វបានទេ នៅសុខនឹងគ្នាដល់ស្លាប់រៀងខ្លួន។
• ចាស៎ចែ ចាំខ្ញុំទៅរកលោកគ្រូអានមើល។ តើនាងនោះឆ្នាំអី?
• នាងសួរចាន់ចុះ ចាន់គេដឹងស្រាប់ហើយ។

យាយចាន់ឆ្លើយ៖

• ខ្ញុំចាំហើយនាងថូ។ ម្ដេច យើងល្មមលាគេទៅហើយឬដឹង?
• ច៎ាះ។

ថាហើយ ស្ត្រីធាត់ និងស្គមក៏លើកដៃសំពះ លាយាយនួនប្រុងនឹងចុះទៅ។ នាងធិន ដែលអំបាញ់មិញ មិនបាននិយាយថាអ្វីសោះ ក៏និយាយទៅកាន់នាងថូ៖

• កូននេះត្រូវហើយ សមនឹងអាស៊ត មុខជាវាពេញចិត្តវាហើយ។ បើបានគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធទៅ អាស៊តលែងដើរលេងយប់ពាសវាលពាសកាលទៀតហើយ មើលទៅ។

នាងថូ ដែលនឹងភ័យក្រែងយាយនួនគាត់ឮសម្ដីនេះ នាំឲ្យខូចការផ្សេងៗនោះ ក៏និយាយបន្ទោសទាំងក្នាញ់៖

• មេគន្ធិន កុំនិយាយយ៉ាងនេះ ហង!

តែខណៈនោះ យាយនួនដែលមានព្រលឹងអណ្ដែតទៅលើអាកាស មិនបានជាចាប់ចិត្ត​ស្ដាប់សម្ដីលើកក្រោយនេះទេ។ បើប្រសិនជាគាត់កុំរវល់តែអរហួសពេក ប្រហែលជា​ត្រចៀក​គាត់នៅ​ចំហខ្លះ ហើយប្រហែលជាគាត់មានសង្ស័យកើត និងស៊ើបសួរដល់កិរិយាមារយាទ ចៅណៃស៊តផងពុំខាន ហើយប្រហែលជាគ្មានរឿងនេះ និទានទៅទៀតឡើយ។
លុះឮសូរឡានបើកទៅផុតហើយ នាងវិធាវីក៏ចេញមកសួរម្ដាយ៖

• ម៉ែ អ្នកណាហ្នឹងហ្ន៎? មើលតែស្រីអ្នកមានស្រុកព្រៃតែម្ដងហើយ។ ចំណាស់ប៉ុណ្ណឹងហើយ នៅតែស្លៀកខៀនពណ៌ ពាក់មាសរាប់គីឡូ។ មនុស្សមានសម្បត្តិយ៉ាងនេះ ខ្ញុំមិនចង់ជួបមុខទេ។

យាយនួន ដែលស្មារតីនៅតែរវល់តែត្រេកអរនោះ ក៏មិនបានឮពាក្យកូនចរចាទេ។ គាត់ស្ដាប់បានតែចុងកន្ទុយសម្ដី គាត់សម្លឹងមុខកូនគាត់ ហើយគាត់ធ្វើ ហ៊ឹសៗ! ប៉ុណ្ណោះ ក៏ដើរចេញទៅ៕